“შორენა ონიანის ხსოვნას” – მშობიარობის შემდეგ ტრაგიკულად გარდაცვლილ შორენა ონიანს ლექსი მიუძღვნეს

გიგა ცხელიშვილი სოციალურ ქსელში ემოციურ ლექსს გვიზიარებს, რომელიც მის გარდაცვლილ მეუღლეს შორენა ონიანს მიუძღვნეს.

ლექსის ავტორი დაზმირი ონიანია.

დედის ხატება

ჩემი სიკვდილით დაიწყო
თქვენი სიცოცხლე შვილებო,
ჩემი სხეულის ნაწილნო,
თვით სიცოცხლეზე ტკბილებო.
ჩემო დაჩი და დანიელ,
სასოებით გთხოვთ ამას,
ხშირად გული არ ატკინოთ ჩემით დატანჯულ მამას.
ბებია-ბაბუების კი
მუდამ იცოდეთ ყადრი,
თვალს ცრემლი შეუშრობელი,
მოსწმინდეთ,ჰქენით მადლი.
რადგან განგებამ გარგუნათ
ობლობის ხვედრი მწარე,
არ დაივიწყოთ დედული,
თქვენი დედიკოს მხარე.
დედა ვარ,სიკვდილს ვაჯობებ,მაინც გავიკვლევ გზასაო,
ზამთარშიც მოგელანდებით,
მოვალ თქვენს სასთუმალსაო.
ლოყებზე მოგეფერებით,
გულზე გადაგწერთ ჯვარსაო,
სუყველას გადაგივარცხნით,
მაგ ჩემს ნაფერებ თმასაო.
ჟახუნდერშიაც ამოვალ,
თქვენ ვერ შემავლებთ თვალსაო,
მოვივლი,შემოულოცავ,
მშობლიურ ეზო-კარსაო
ვაი,დედიკოს რომ იტყვით,
აქეთ გავიგებ ხმასაო,
მე სიკვდილს არ მოვუკლავარ,
მე თქვენზე დარდი მკლავსაო.
კაცურ ცხოვრებით იცხოვრეთ,
მთაში იქნეთ თუ ბარშია,
თუ ვინმე იყოს,
თქვენც იყოთ ცხელიშვილების გვარშია.
სპორტის გზას თუკი აირჩევთ,
ვანოს მაგის თქმა რად უნდა,
ორივეს გულში ჩაგიკრავთ,
როგორაც შვილებს საკუთარს.
საფლავზე ხშირად იარეთ და ხვედრიც ნუ გაგაოცებთ,
ყოველ მოსვლაზე ორივემ ქვაზე დახატულს მაკოცეთ.
ყოველ ზაფხულში გისურვებთ
ლაშხეთის მთების ცქერასა,
,,კაცი ვერსაით წაუვა,
თავისსა ბედისწერასა”
ბიჭებს ობლებად დარჩენილთ,
მამა გაგიკვლევთ გზასაო,
ქალს დედობისთვის გაჩენილს,
სიკვდილი ვერა ჰკლავსაო.
ჩემი საუბრის დასასრულს,
თხოვნა მექნება ერთი,
არ დაივიწყოთ დედიკო
თქვენი გამჩენი ღმერთი.